زمینه و هدف: عضلات شرکت کننده در تولید صدا از مهم ترین اعضای دست اندرکار در تکلم هستند. ثبت الکترومیوگرافی فعالیت های عضلات با استفاه الکترودهای سوزنی مشکل است و نیاز به آرامش بیمار و مهارت فرد معاینه کننده دارد. هدف از این تحقیق رسیدن به راهی جدید برای ارزیابی جدید برای ارزیابی فعالیت عضلات با استفاده از الکترودهای سطحی است.روش بررسی: در این پژوهش 34 زن و 34 مرد هنجار شرکت کردند. افراد به صورت نشسته روی صندلی قرار می گرفتند. الکترودهای ثبات بر روی عضلات ناحیه قدام گلو، شامل تیروییدی هرمی و انگشتری تیروییدی، در دو سمت چپ و راست قرار داده می شدند. تولید همخوان های سایشی واکدار /z/ و /ž/ و بی واک /s/ و /š/ به مدت 10 ثانیه و استراحت بینابینی 10 ثانیه ای به تعداد 5 تکرار انجام می گرفت. اطلاعات به دست آمده در حوزه زمان و فرکانس مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: در ثبت الکترومیوگرافی عضلات مسوول تولید همخوان های سایشی واکدار، میزان فعالیت و میانه طیف فرکانس به طور معنی دار در مردان بیشتر از زنان بود (p<0.05)، ولی این مقادیر در هر دو گروه، در همخوان های سایشی واکدار بیشتر از حالت استراحت بود (p<0.001).نتیجه گیری: ثبت سطحی از عضلات تیروییدی هرمی و انگشتری تیروییدی در زنان سخت تر از مردان است. این امر می تواند به دلیل تفاوت های آناتومیکی نظیر اندازه طول و عرض گردن در زنان باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: تقویت عضله پهن داخلی مایل به عنوان یک روش درمانی، در سندرم درد پاتلوفمورال - در موردی که ضعف این جز از عضله چهارسر عامل ایجاد راستای نامناسب کشکک است - پیشنهاد شده است بنابراین تلاشهایی در راستای تقویت جداگانه عضله پهن داخلی مایل شده است. در این بررسی، سه تمرین رایج در برنامه های تمرین درمانی سندروم درد پائلوفمورال، در زنجیره کینماتیک باز، با انجام اصلاحاتی که به نظر می رسید در فعال کردن ترجیحی عضله پهن داخلی مایل موثر باشد، انتخاب شد.مواد و روشها: فعالیت الکترومیوگرافیکی سطحی عضله پهن داخلی مایل و عضله پهن خارجی در اندام تحتانی غالب، در طی سه برنامه تقویتی عضلانی در سه گروه آزمون و یک گروه شاهد، ارزیابی شد. در هر گروه 8 نفر زن سالم غیرورزشکار با دامنه سنی 20 تا 30 سال با میانگین 24.97 انحراف معیار 1.97 بدون هیچگونه سابقه ای از ضایعه زانو شرکت داشتند. مشخصات برنامه های تقویتی به صورت زیر می باشد:گروه آزمون اول: انجام انقباض ایزومتریک عضله چهارسر در اکستانسیون کامل همراه با دورسی فلکسیون مچ پا (30 بار در روز، سه بار در هفته، به مدت 4 هفته). گروه آزمون دوم: انجام Straight Leg Raising (SLR) همراه با چرخش خارجی ران (طبق برنامه تقویتی دلورم - واتکینز، سه بار در هفته، به مدت 4 هفته). گروه آزمون سوم: انجام اکستانسیون انتهایی زانو از زاویه 30 درجه فلکسیون تا صفر درجه همراه با چرخش داخلی ساق در داخل اسپلینت مخصوص و انقباض ایزومتریک عضله چهارسر (طبق برنامه تقویتی دلورم - واتکینز، سه بار در هفته، به مدت 4 هفته) گروه آزمون چهارم گروه شاهد می باشد: فعالیت الکترومیوگرافیکی عضلات پهن داخلی مایل و پهن خارجی به صورت پیش آزمون، میان آزمون و پس آزمون، در مدت 12 ثانیه، ثبت شد و متوسط مقدار یکسو شده طیف توان سیگنال الکترومایوگرام، برای ارزیابی فعالیت عضلات مورد آزمون، بررسی و سنجش گشت.نتایج و بحث: تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که در گروه آزمون اول، متوسط مقدار یکسو شده فعالیت عضله پهن داخلی مایل در جلسه 12 نسبت به جلسه 1 و 6 افزایش یافته است. در گروه آزمون دوم، فعالیت عضله پهن داخلی مایل و عضله پهن خارجی در طی جلسات تقویت، تغییر معناداری نکرد. در گروه آزمون سوم، فعالیت عضله پهن داخلی مایل بین جلسات 6 و 12 و 1 و 12 افزایش معناداری را نشان داد. در بررسی نسبت میانگین فعالیت الکترومیوگرافیکی عضله پهن داخلی مایل به عضله پهن خارجی، در گروه آزمون اول، بین جلسات تقویت، تغییر معناداری مشاهده نشد. در گروه آزمون دوم و سوم بین جلسه 1 و 12، این نسبت معناداری اما بین (1 و 6) و (6 و 12) معنادار نبودند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده در این تحقیق، پیشنهاد می شود که عضله پهن داخلی مایل به طور جداگانه با انجام تمرینات SLR همراه با چرخش خارجی ران و انجام اکستانسیون انتهایی زانو بین (0 تا 30) درجه از دامنه حرکت همراه با چرخش داخلی ساق تقویت شود.

تحقیقات الکترومیوگرافی در مورد فعالیت عضلات سالها مورد توجه محققین بوده است. سعی محققین در زمینه ارتدنسی در میان سایر پژوهشهای انجام شده در این زمینه، ارزیابی ارتباط بین فعالیت الکترومیوگرافی با روابط اکلوزالی و مورفولوژی کرانیوفاسیال بوده است تا در این راستا تاثیر فعالیت عضلات به عنوان یک عامل اتیولوژیک مورد بررسی قرار گیرد. هدف از این تحقیق بررسی کمی فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات گیجگاهی و ماضعه در مال اکلوژن کلاس III اسکلتی بود. در این تحقیق 26 بیمار مبتلا به مال اکلوژن کلاس 9 III تا 11 سال انتخاب شدند و در آنها فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات گیجگاهی و ماضعه در حالتهای استراحت، اکلوژن مرکزی، Clenching، مضغ و بلع با 20 کودک نرمال در همان محدوده سنی مورد مقایسه قرار گرفتند؛ سپس وجود همبستگی آماری بین 13 شاخص سفالومتری با فعالیت الکترومیوگرافی بررسی شد و جهت ارزیابی رابطه خطی آنالیز رگرسیون انجام گرفت و نتایج زیر حاصل شد:1- میانگین دامنه فعالیت عضلات ماضغه و گیجگاهی در موقعیت استراحت، اکلوژن مرکزی، مضغ و Clenching در نمونه های کلاس III بیشتر از گروه نرمال بود (P<0.05).2- میانگین دیوریشن فعالیت عضلات ماضغه و گیجگاهی در موقعیت استراحت و اکلوژن مرکزی در گروه کلاس III بیشتر از گروه نرمال بود (P<0.05).3- بر اساس آنالیز رگرسیون رابطه خطی بین زاویه ANB و فعالیت عضله گیجگاهی در حالت استراحت و اکلوژن مرکزی مشاهده شد. در سایر موارد این ارتباط وجود نداشت.نتایج این مطالعه نشان داد که اختلاف فعالیت عضله گیجگاهی در مال اکلوژن کلاس III نسبت به گروه نرمال در ارتباط با مرفولوژی اسکلتی صورت است؛ اما این مطلب چنانکه در سایر پژوهشها آمده است، در مورد عضله ماضغه صادق نمی باشد.

هدف از این تحقیق عبارت است از بررسی اثر وضعیت پا بر فعالیت الکترومیوگرافی عضلات اکستنسور و فلکسور زانو، طی فازهای درون گرا و برون گرای حرکت اسکات در دو حالت پای جمع و پای باز. 8 پاورلیفتر با تجربه، با میانگین و انحراف استاندارد سنی 22.38±3.74 سال، قد 172.5±6.28 سانتی متر، و وزن 91.95±9.98 کیلوگرم، آزمودنی های این تحقیق بودند. به منظور نرمال سازی اطلاعات الکترومیوگرافی هر دو گروه عضلانی، آزمودنی ها سه تکرار 4 ثانیه ای حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک (MVIC) را در دو حرکت فلکشن و اکستنشن زانو با زاویه 90 درجه اجرا کردند. سپس فعالیت الکترومیوگرافی عضلات پهن داخلی، پهن خارجی، و دوسر رانی، طی 3 تکرار متوالی اسکات (با دامنه حرکتی 100 درجه) در وضعیت های پا جمع (65% عرض شانه) و پا باز (160% عرض شانه) و با وزنه ای معادل 100% وزن بدن آزمودنی ها اندازه گیری شد. از آزمون آنالیز واریانس دو طرفه با اندازه گیری مکرر (2 وضعیت پا × 2 فاز اسکات) برای مقایسه داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد فعالیت عضله پهن داخلی در وضعیت پا باز (42.41±16.38 درضد MVIC)، در مقایسه با وضعیت پا جمع (38.09±14.73 درصد MVIC) بزرگ تر است (P≤0.05). همچنین، همه عضلات فعالیت بزرگ تری را در فاز درون گرا نسبت به فاز برون گرا نشان دادند (P≤0.05). تفاوت معناداری بین هیچ ترکیبی از وضعیت پا و فاز اسکات مشاهده نشد. به طور کلی، نتایج این تحقیق نشان داد اسکات پا باز ممکن است در به کارگیری عضله پهن داخلی، از اسکات پا جمع موثرتر باشد. از آنجا که فعالیت عضلات پهن رانی، به ویژه عضله پهن داخلی، در برنامه های تمرینی و توان بخشی زانو بسیار مهم اند، نتایج این تحقیق در پزشکی و ورزش کاربرد دارد.

زمینه و هدف: کاهش ارتفاع پاشنه کفش ممکن است؛ سبب افزایش میزان فعالیت عضلانی در گروه عضلات ناحیه شکمی شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر ارتفاع کمتر از حد استاندارد پاشنه کفش روی فعالیت عضلات شکم در دختران سالم انجام شد.روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی به صورت قبل و بعد روی 48 دختر سالم در دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران طی سال 1388 انجام شد. نمونه گیری به صورت غیراحتمالی در دسترس بود. 24 فردی که حداقل شش ماه از کفش هایی با ارتفاع پاشنه کمتر از مقدار 3.4 سانتی متر استفاده نموده بودند؛ در گروه اول قرار گرفتند و 24 فرد استفاده کننده از کفش دارای پاشنه استاندارد (3.4 سانتی متر) به مدت حداقل شش ماه؛ در گروه دوم قرار گرفتند. در مرحله بعدی از گروه اول خواسته شد تا برای شش ماه از کفش هایی با پاشنه استاندارد و با ارتفاع 3.4 سانتی متر استفاده نمایند. بعد از استفاده شش ماهه از کفش هایی با پاشنه استاندارد؛ آنان دوباره مورد آزمون قرار گرفتند. میزان فعالیت عضلانی رکتوس ابدومینوس و مایل خارجی با استفاده از دستگاه Kinsiologic Electromyography اندازه گیری شد. داده ها توسط آزمون های تی زوجی، مستقل و اسمیرونوف کولموگروف تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین و انحراف معیار فعالیت عضلانی برای گروه اول و گروه دوم در عضله مایل خارجی به ترتیب 3.15±9.72 و 2.47±7.87 میکروولت و در عضله رکتوس ابدومینوس 3.58±11.60 و 3.46±9.81 میکروولت تعیین شد. میزان فعالیت عضلات در گروه اول در دو مرحله قبل و بعد از استفاده از کفش دارای پاشنه استاندارد از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از کفش دارای پاشنه کوتاه تر از حد استاندارد، میزان فعالیت عضلات شکمی را افزایش می دهد.

هدف: در بسیاری از مطالعات، اختلالات راه رفتن در افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس را به عنوان شایع ترین اختلال در این بیماری یاد کرده اند. از این رو مطالعه حاضر به منظور بررسی الگوی عملکرد عضلات اندام تحتانی در شروع راه رفتن در بیماران مولتیپل اسکلروزیس در مقایسه با افراد سالم طراحی شده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مقایسه ای در دو گروه بیمار مولتیپل اسکلروزیس و سالم انجام شد. 16 بیمار زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با نمره EDSS≤ 4. 5 به روش نمونه گیری غیراحتمالی ساده انتخاب شدند. هم چنین 16 فرد سالم و همسان از نظر جنس، قد و وزن به صورت تصادفی در گروه کنترل سالم انتخاب شدند. ترتیب فراخوانی، زمان پاسخ و کار فیزیولوژیکی عضلات تی بیالیس قدامی، سولیوس، بایسپس فموریس، گلتیوس میدیوس و رکتوس فموریس در هر دو گروه حین آغاز راه رفتن ثبت و بررسی شد. یافته ها: نتایج نشان داد که فعالیت الکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی در افراد دارای مولتیپل اسکلروزیس نسبت به گروه سالم تاخیر معناداری (02/0

مقدمه: با توجه به شرایط نامناسب کاری کاربران ماشین های کشاورزی، انجام مطالعاتی با هدف بهبود وضعیت ارگونومیک کار با این ماشین ها ضروری است. بر این اساس، هدف از این مطالعه، مقایسه ارگونومیک کلاچ تراکتورهای MF285 و MF399 با ثبت فعالیت الکتریکی عضلات به روش الکترومیوگرافی بود.روش بررسی: تعداد افراد مورد بررسی 25 نفر می باشد. عضلات مورد بررسی نیز، شش عضله دوقلو داخلی، دوقلو خارجی، پهن داخلی، پهن خارجی، کوادراتوس لومباروم و تراپزیوس بودند. فعالیت الکتریکی عضلات در فواصل زمانی 30 ثانیه قبل از کلاچ گیری، در طی 60 ثانیه کلاچ گیری و 60 ثانیه استراحت پس از کلاچ گیری، ثبت شدند.نتایج: نتایج نشان داد که عضلات پهن داخلی و دو قلو داخلی با نسبت RMS فعالیت الکتریکی در طی 60 ثانیه کلاچ گیری نسبت به قبل از آن، به ترتیب 6.16 و 2.82 تحت تنش بیشتری در هنگام کلاچ گیری تراکتور MF285 قرار گرفتند. عضله های پهن داخلی و دوقلو خارجی نیز در هنگام کلاچ گیری تراکتور MF399 تحت تنش بیشتری قرار داشتند. در تمامی عضلات، غیر از عضله دو قلو خارجی، نسبت فعالیت الکتریکی عضلات در هنگام کلاچ گیری تراکتور MF285 بیشتر از تراکتور MF399 بود.نتیجه گیری: در نتیجه، کاربران تراکتور MF285 و به طور کلی دو عضله پهن داخلی و دو قلو داخلی، در هنگام کلاچ گیری تحت تنش بیشتری قرار گرفتند. همچنین این دو عضله در مدت زمان طولانی تری پس از کلاچ گیری نسبت به سایر عضلات به حالت ریکاوری بازگشتند.